Οσο αντικειμενικοί και να είναι οι κάθε λογής απολογισμοί (εν προκειμένω οι μουσικοί) δεν μπορούν παρά να είναι υποκειμενικοί. Ο καθένας μας άλλωστε έχει τα δικά του βιώματα, αφετηρίες και ικανότητες. Η δε επιλογή των καλύτερων μουσικών άλμπουμ του 2024, με την παραγωγή της μουσικής να έχει εκτοξευτεί στα ύψη, εξαιτίας των δυνατοτήτων που παρέχει η τεχνολογία, είναι σχεδόν αδύνατον να γίνει, όπως όταν αυτή γινόταν πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια. Αυτό που προσπαθήσαμε ήταν να αποτυπώσουμε όσο το δυνατόν ευκρινέστατα τη χρονιά, η οποία σε λίγο μας αποχαιρετά, στη μουσική.
Jack White –«No Name»
Επιστροφή στις garage rock ρίζες του Jack White όπως επίσης και επιστροφή στην ηχητική αισθητική που οι πρώην White Stripe γενικά απέφευγαν την τελευταία δεκαετία. Αλμπουμ χωρίς πολλά φτιασίδια και στολίδια, με ακατέργαστη punk αυθεντικότητα.
Kim Deal –«Nobody Loves You More»
H αρχική μπασίστα και συν-τραγουδίστρια των Pixies και frontwoman των Breeders, παρουσιάζει τον ηχητικά ευέλικτο δίσκο της – πρώτο σόλο άλμπουμ – όπου συναισθηματικά ξεχειλίζει από ευθραυστότητα. Στα συν τα χάλκινα πνευστά
FONTAINES D.C. –«Romance»
Κάποιοι τους χαρακτηρίζουν έως τους πιο κοντινούς αντιπάλους των Arctic Monkeys. Η αλήθεια είναι ότι το κουιντέτο του Δουβλίνου, επιβεβαιώνουν την έντονη επιθυμία τους για εξέλιξη πέρα από τις post-punk καταβολές τους. Ο καλύτερός τους δίσκος.
Paul Weller –«66»
Ενας φίλος ήρθε φέτος από τα παλιά, κουβαλώντας αυτό τον ελιτίστικο ποπ αέρα για να μας θυμίσει πόσο όμορφη είναι όταν θέλει η βρετανική ποπ. Επίσης, ο Paul Weller δεν ξεχνάει και την αγάπη για την Γαλλία – θυμίζοντας τους πρώιμους Style Council – όπως για παράδειγμα στο «Ship Of Fools».
David Gilmour –«Luck And Strange»
F
Γνωστός και μη εξαιρετέος για την τελειομανία του ο βρετανός κιθαρίστας, τραγουδιστής, συνθέτης και μέλος των Pink Floyd, στο πέμπτο σόλο LP του, αφήνει κάποια παράθυρα μουσικής αναρχίας, όπου οι φρέσκιες ιδέες του, συναντούν το ιστορικό παρελθόν του.
Mercury Rev –«Born Horses»
Το αμερικανικό ροκ συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1989 στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, ηχογράφησε το μουσικά «θεατρικό» του άλμπουμ, βρίσκοντας τον κιθαρίστα / ερμηνευτή Jonathan Donahue να διακηρύσσει αντί να τραγουδάει, έναν ποιητή beat του Broadway. Το δε γκρουπ αγγίζει κάποιες φορές τα όρια ενός ψυχεδελικού Miles Davis.
St. Vincent –«All Born Screaming»
Ως «Post-plague pop» χαρακτήρισε η Annie Clark (ST. VINCENT), το έβδομο άλμπουμ της στο MOJO τον Φεβρουάριο, σηματοδοτώντας το μεγάλο άλμα της προς τα εμπρός. Σκοτεινό και σκληρό ξεχωρίζει για την δυστοπική του electronica. Art rock / progressive rock / art popindustrial rock και λεπτές μελωδίες.
THE THE –«Ensoulment»
Το πρώτο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος με νέα τραγούδια εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα. Δώδεκα τραγούδια για την αγάπη, το σεξ, τον πόλεμο και την πολιτική, τη ζωή και τον θάνατο – μέχρι την έννοια του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος στον 21ο αιώνα. Το καλύτερό τους άλμπουμ εδώ και τρεις δεκαετίες.
John Cale – «POPtical Illusion»
Στα 82 του χρόνια, ο ουαλός μουσικός και συνθέτης, παρουσίασε το δέκατο όγδοο στούντιο άλμπουμ, όπου σε αντίθεση με το προηγούμενο «Mercy» (2023) που περιλάμβανε πολλούς συνεργάτες σε διαφορετικά στούντιο, το «Poptical Illusion» παρήχθη από τον Cale μαζί με τη μάνατζέρ του Nita Scott. Προσωπική φωτεινή κι αυτόνομη εργασία με νέους ήχους και φρέσκιες ιδέες. Όπως άλλωστε τραγουδά και στο «Calling You Out»: «Υπάρχει πάντα χρόνος για αλλαγή, φίλε μου».
Charles Lloyd –«The Sky Will Still Be There Tomorrow»
Ο θρύλος του τενόρο σαξόφωνου και φλάουτου, παρουσίασε εφέτος το νέο του κομψοτέχνημα, αποτίνοντας φόρο τιμής στους Billie Holiday και Thelonious Monk. Ξαναδούλεψε παλιές μελωδίες και επιβεβαίωσε τη συνεχιζόμενη δύναμη μιας πρωτοποριακής γενιάς τζαζ. Διευθύνοντας ένα κουαρτέτο στο οποίο συμμετείχε επίσης ο πιανίστας Jason Moran. Επτά δεκαετίες δημιουργίας και συνεχίζει.
The Cure –«Songs Of A Lost World»
Μεγαλοπρεπώς έρημο, υπέροχα ζοφερό, σαν παγετώνας μετά τα μεσάνυχτα, ο Robert Smith και η παρέα του, 16 χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, επανέρχονται με δύναμη, με τα ελεγειακά μικρά τους αριστουργήματα, με σκοτεινή αλλά και αριστοτεχνική μουσική. Οκτώ τραγούδια διάρκειας 50 λεπτών όπου ο σπαραγμός και η απώλεια έχουν τον πρώτο λόγο.
Ezra Collective –«Dance, No One’s Watching»
Το λονδρέζικο τζαζ κουιντέτο είναι από τις εκπλήξεις της εφετινής χρονιάς. Το τρίτο του άλμπουμ αποτελεί παζλ με κομμάτια από τζαζ, ραπ, σόουλ, παναφρικανική ποπ και ρέγκε, με μια κομψή, feelgood, φιλική προς το dancefloor εκδοχή. Ενδεχομένως οι φυσικοί διάδοχοι του κινήματος acid jazz του Λονδίνου της δεκαετίας του 1980.
Michael Kiwanuka –«Small Changes»
Με επιρροές από Gene Clark, Beth Gibbons και Mazzy Star ο εγγλέζος τραγουδιστής, τραγουδοποιός, μουσικός και παραγωγός δίσκων στο τέταρτό του άλμπουμ και πρώτο από το 2019, αποδεικνύει ότι η soul κυλά στις φλέβες του. Και όχι μόνο κυλά αλλά και μπορεί να την εξελίξει. Ταξιδιάρικος δίσκος
Kamasi Washington –«Fearless Movement»
Το πέμπτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανού σαξοφωνίστα της τζαζ, αποτυπώνει τον χορό ως κίνηση και έκφραση, ισοδύναμο με την μουσική. Όπως σημειώνει ο ίδιος «ο χορός είναι έκφραση του πνεύματός σου μέσω του σώματός σου». Γήινη τζαζ φανκ εργασία, όπου η φιλοσοφία συναντά την αέναη κίνηση του ανθρώπου.
Nubya Garcia –«Odyssey»
Στο νέο άλμπουμ της πολυβραβευμένης τενόρου σαξοφωνίστριας και συνθέτριας Nubya Garcia, κατορθώνει να συνδυάζει ορχηστρικές διασκευές με R&B, jazz και dub ρυθμούς. Μαζί της οι Joe Armon-Jones (πλήκτρα), Daniel Casimir (μπάσο), Sam Jones (τύμπανα). Δυνατό το 2024 για την βρετανική τζαζ.
Τhe Jesus and Mary Chain –«Glasgow Eyes»
Το όγδοο στούντιο άλμπουμ του σκωτζέζικου εναλλακτικού συγκροτήματος μας γυρίζει στο παρελθόν έχοντας όμως το βλέμμα στο μέλλον. Ποπ / ροκ από τα παλιά, κλασικός JAMC δίσκος, από το γκρουπ που δημιουργήθηκε το 1983 και ξέρει πώς να μας «ταλαιπωρεί» με γλυκύτητα αλλά και θρασύτητα. Οι Τζιμ και του Γουίλιαμ Ριντ, γνωρίζουν καλά την δουλειά τους αλλά και που απευθύνονται.
Kali Uchis –«Orquídeas»
Το τέταρτο στούντιο άλμπουμ και το δεύτερο ισπανόφωνο άλμπουμ της αμερικανίδας τραγουδίστριας Kali Uchis, περιλαμβάνει guest εμφανίσεις από τους Peso Pluma , El Alfa , JT , Karol G και Rauw Alejandro. Ο γεμάτος, αποπνικτικός και ευφάνταστος ήχος της είναι τόσο φρέσκος όσο ποτέ. Στο «Orquídeas», η 30χρονη τραγουδίστρια «ακονίζει» τη φωνή της και κλίνει προς τη λατινική πλευρά της
Tyler, the Creator –«CHROMAKOPIA»
Ηip hop , R&B και jazz συνθέσεις που παγιδεύουν το μυαλό και με το uppercut χτύπημα σε στέλνουν αναίσθητο. Ο αμερικανός ράπερ, συνδυάζει μουσικά στυλ που θυμίζουν το τέταρτο και το πέμπτο άλμπουμ του Tyler Cherry Bomb (2015) και Flower Boy (2017), όπως μελωδίες neo soul και συνθέσεις που βασίζονται σε συνθεσάιζερ.
Beyoncé –«Cowboy Carter»
Με το «Renaissance», η Beyoncé φαινομενικά κατέκτησε τις χορευτικές πίστες. Φέτος, με το «Cowboy Carter», άλλαξε τον κόσμο ανταλλάσσοντας τις πούλιες με τις καουμπόικες μπότες. Δημιουργικό άλμα της σούπερ σταρ που δείχνει ότι βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα. Κάντρι άλμπουμ το οποίο περιέχει στοιχεία ποπ, όπερας, χάουζ, κλασικό rock, χιπ χοπ, μπλουζ, και ριθμ εντ μπλουζ.
Arooj Aftab –«Night Reign»
Το «Night Reign» είναι της τραγουδίστριας και συνθέτριας Arooj Aftab, από το Πακιστάν. Λαϊκή μουσική της πατρίδας της και bebop jazz αναμειγνύονται δημιουργικά ενώ ο θεματικός άξονας του δίσκου επικεντρώνεται στο σκοτάδι και τη νύχτα. Συναρπαστικά σόλο ηλεκτρικού πιάνου και απεριόριστη μελαγχολία.
Shabaka –«Perceive Its Beauty, Acknowledge Its Grace»
Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως τον Γιουσέφ Λατίφ, της νέας εποχής της τζαζ. Υπερβατικός διαλογισμός με όχημα το φλάουτο (εστιάζει σε διαφορετικούς τύπους φλάουτων, συμπεριλαμβανομένου του shakuhachi και του svirel , καθώς και του κλαρίνου). Αν το σύμπαν έχει μουσική κάπως έτσι θα είναι.
Julia Holter –«Something in the Room She Moves»
Εμπνευσμένο εν μέρει από την γέννηση της κόρης της – κατά τη διάρκεια της πανδημίας και από την εμπειρία της από την μητρότητα, η art pop της αμερικανίδας συνθέτριας, πλαισιώνεται από τα ασυγκράτητα συναισθήματά της. Ξέφρενα ηλεκτρικά μπάσα σε αντίστιξη που γλιστρούν απαλά σε φωνητικές μελωδίες.
Bob Dylan and the Band –The 1974 Live Recordings
Τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1974, ο Bob Dylan και οι Band, επανενώθηκαν για 39 συναυλίες σε 21 πόλεις, την πρώτη του περιοδεία μετά από οκτώ χρόνια. Είκοσι επτά CD, για να διαπιστώσουμε ότι η διάθεση του Bob, βρισκόταν στα καλύτερά της. Εντυπωσιακό το πώς ο Dylan ανακαλύπτει τα ίδια τραγούδια με διαφορετικό τρόπο.
Elvis Costello –«King of America & Other Realms»
Το «King of America and Other Realms» του 2024 είναι ένα box set με έξι δίσκους που γιορτάζει το άλμπουμ του «King of America» (1986) και τη συνεχιζόμενη εξερεύνηση του Costello στην country, blues, jazz, folk, gospel και άλλα αμερικανικά ιδιώματα. Μαζί με μια πρόσφατα ανανεωμένη έκδοση του αρχικού άλμπουμ του 1986, το σετ περιλαμβάνει έναν δίσκο με ακουστικά demos που ο Costello ηχογράφησε καθώς χαρτογραφούσε το έργο (μερικά από τα τραγούδια θα εμφανίζονταν στο «Blood & Chocolate», που κυκλοφόρησε αργότερα την ίδια χρονιά) και ένα live δίσκο από συναυλία τον Ιανουάριο του 1987 στο Λονδίνο με τους Confederates.
Joni Mitchell –«Archives — Volume 4: The Asylum Years (1976-1980)»
Ο τέταρτος τόμος των αρχείων της Joni Mitchell, περιλαμβάνει live κομμάτια από την εποχή της συμμετοχής της στην περιοδεία Rolling Thunder Revue του Bob Dylan κατά τη διάρκεια του 1975 και του 1976, τραγούδια από την περιοδεία της το 1979 και ακυκλοφόρητες συνεδρίες στούντιο και εναλλακτικές εκδοχές κομματιών από τα άλμπουμ «Hejira» , «Don Juan’s Reckless Daughter» και «Mingus». Κυκλοφορεί σε κουτί 6CD με 100 κομμάτια ή σε έκδοση 4 LP «highlights» με 40 κομμάτια.
